Hope

Give me Hope For the Joy of Life: Het recht om te leven!


Faith is een hondje uit mijn eigen fok en nadat ze op 3 jarige leeftijd weigerde zich te laten dekken heb ik het niet meteen erna nog een keer geprobeerd. Ik bedacht dat ze misschien nog wat te jong was, maar 1,5 jaar later wel een geslaagde dekking door Dio van de Jimferhoeve.

Met 4 weken dracht zijn er in ieder geval 4 vruchten gevoeld en ook erna was Faith duidelijk zichtbaar zwanger. Toch bekroop mij rond de 5/6 weken dracht een onrustig gevoel alsof er iets mis was. Heb dat eerder gehad bij Faith d’r moeder Sifra en die heeft toen alle puppen geresorbeerd. Maar een check-up bij de dierenarts gaf toch nog steeds een wel zwangere hond.

Op dag 63 begon Faith met alle voortekenen van een aanstaande bevalling (daling temperatuur en erna stijging, hijgen, graven, enz) en dit ging zo de hele zondag door tot het ‘s avonds stopte. Om later toen ik tegen 23.00 uur naar bed ging weer te beginnen. Rond 3 uur had ze 1 lichte wee, dus mijn vriendin die zou helpen weer gebeld dat het nu echt begon. Maar om 4.30 uur hield Faith het voor gezien en ging rustig slapen. Die ochtend bij de dierenarts laten voelen en er zat echt in ieder geval 1 pup, maar nog niet in het geboortekanaal, dus we konden best nog wachten. Die hele dag alles rustig, Faith wilde zelfs rennen achter de bal aan!! Toen ook de nacht rustig verliep overviel me ineens een paniek gevoel, tot die tijd had ik namelijk 1 pup nog goed voelen schoppen en dat was ineens weg. Mijn dierenarts gebeld om 7 uur en een keizersnede geeist en hij deelde mijn mening. Er bleek uiteindelijk nog maar 1 pup in te zitten en het was de hoogste tijd dat die geboren werd, haar placenta was al af aan het sterven en er was 1 leeg vruchtzakje.Verder een lege baarmoeder. Om iets over 9 uur werd onze Hope geboren. Ze had wat moeite om op gang te komen maar dat was zo verholpen. Helaas werd even later bij d`r check-up een open gehemelte geconstateerd. Met een groter nest zou ik haar, denk ik, in hebben laten slapen, maar nu na alle moeite kon ik het niet over mijn hart verkrijgen. Ook voor Faith niet, ik gunde haar zo een kind. Volgens de dierenarts was het de moeite waard het te proberen, dus Faith en Hope mee naar huis. Ze heeft nog geprobeerd zelf te drinken, maar deze pups kunnen niet vacuum zuigen en dus krijgen ze nagenoeg niks binnen. In eerste instantie haar met een geïmproviceerde sonde gevoed, het is een wonder dat ze dat al overleefd heeft. Via een bevriend dierenarts kreeg ik een goede sonde en wat uitleg, want ik had het nog nooit gedaan. En dat valt echt niet mee de eerste keren een tegenstribbelende pup en de angst dat je de tube in de luchtpijp in plaats van slokdarm steekt.

Via het hondenfokkersforum gaf iemand me de site van een Amerikaanse van Hennwood Labradors die regelmatig puppen met een open gehemelte met succes heeft groot gebracht en daar heb ik enorm veel van geleerd.

En ik kwam in contact met de kliniek van Maarten Kappen. Daar doen ze onderzoek naar open gehemeltes ook voor baby’s en kinderen en vroegen pups met die afwijking. Dus contact gezocht en toen bleek dat ze nagenoeg gratis de pup opereren, je betaald alleen wat materiaalkosten. Maar dan moest Hope wel de eerste 4 weken door zien te komen en geschikt zijn, dus een foto van d’r gehemelte gemaakt en het was te opereren. Pffff… die spanning voor je die uitslag hebt, is toch een beslissing over leven en dood.

En als je zo`n pupje iedere 2 uur in je handen hebt dag en nacht dan wordt het al snel een deel van je. Ik sliep op een matras voor de kist, de uren dat ik sliep dan, met Faith in de kist erbij. Ze is al die tijd een super mama geweest en de 2 witjes erom heen, die moederden ook mee.  Hope heeft haar naam eer aan gedaan en heel wat keren geluk gehad. Dan kwam de melk terug en kwam het in haar luchtpijp terecht. Liep ik met haar op d`r kop en maar wrijven. 1x was het echt bijna kantje boord, ze was al levenloos, maar nadat ik zei je waagt het niet er nu tussenuit te knijpen haalde ze een diepe hap adem en was ze er weer. Mijn kleine knokkertje. Vanaf toen is het alleen maar vooruit gegaan. Ze kwam niet veel aan, de eerste weken maar 10 gram per dag, maar ze kwam aan en groeide.

Met 4 weken zijn we voor de eerste keer naar de kliniek geweest en kregen daar het goede nieuws dat Hope heel goed te opereren zou zijn en dat ze zelf mocht eten.  Ik heb nog nooit een pup zo blij gezien met brokjes, ze viel erop aan als een wolfje! En erna vlees; dat was nog veel lekkerder. Een deel ervan kwam in haar neusje terecht, maar dat kwam er ook wel weer uit. Ze heeft de eerste 8 weken bijna dagelijks antibiotica gehad, maar daar verder geen nadelige gevolgen van over gehouden. Water drinken uit een bak is moeilijk omdat het meeste ervan zo het gehemelte in gaat en dus een konijnen drinkbottle gehaald en Hope had met 1x voor doen al door hoe ze daar uit moest drinken. Geweldig om te zien. Ze kon zich ook heel goed alleen vermaken, ze had een mega grote knuffel in de kist en sliep daar altijd op of onder.

Vanaf 6 weken is ze dagelijks mee geweest met de wandelingen, grootste deel in de draagzak en af en toe los in de roedel, ze was voor niks en niemand bang.

In de eerste 2 weken had ik nog niet het idee dat ik haar zou houden, mede omdat mijn roedel met 5 honden al groot genoeg was en het nog de vraag was of Hope het zou gaan redden. Daar kwam ook nog bij dat ik moest gaan verhuizen.

De moeder van een goede vriendin had wel interesse in Hope en vanaf het eerste contact klikte dat super. Hope klom bij haar op schoot en kwam er nooit meer van af.

Heel wat keren erna heb ik spijt gehad van die beslissing om haar weg te geven. Je bouwt zo`n band op met zo`n hondje dat het een deel van je wordt, zij en ik waren één. Dat was gevoelsmatig, maar verstandelijk wist ik dat ze beter af was bij Ans en ik wilde en kon haar ook niet vertellen; ik heb me bedacht je krijgt haar toch niet. Alhoewel ik dat wel gedaan zou hebben als het een vreemde was geweest. Maar Hope zou dicht in de buurt blijven en als ik wilde  kon ik haar zo vaak mogelijk zien.

Hope heeft de operatie prima doorstaan, ze gilde voordat ze onder narcose moest en gilde nog harder toen ze weer bij was. We waren gaan wandelen daar ondertussen en hoorde haar meteen bij binnenkomst. Eenmaal in mijn armen een diepe zucht en stil was ze! De eerste vijf dagen na de operatie moest ze opnieuw sondevoeding en dat was even wennen, maar ze accepteerde het goed en we waren daar ondertussen zo bedreven in, dat was met een paar minuten gebeurt. 10 dagen na haar operatie moest ze nog voor controle naar de kliniek en zou ze erna  naar haar nieuwe baasje. Op die ochtend kregen we nog visite van  doezenvriendinnen en Marina en juist op die dag was ik zo ziek als een hond! Ik ben nog steeds dankbaar voor Liseth, Marina en Hilly die die dag de werpkist hebben afgebroken en geholpen hebben en zelf voor hun koffie en thee moesten zorgen. Voor Hope was het geweldig, omdat Liseth als verrassing Marli mee had en Hope zo toch één keer met een pup kon spelen. Die twee waren aan elkaar gewaagd en hebben de grootste lol gehad. Twee wondertjes die het overleefd hebben en een recht op leven hadden en hebben!

Sonja en haar man zijn toen ‘s middags Hope komen halen om naar de kliniek te gaan en om het afscheid niet extra moeilijk te maken is ze toen meteen door gegaan naar haar nieuwe baasje. Pfff die leegte erna…vreselijk!! Maar een week later zou ik gaan verhuizen, dus genoeg te doen en afleiding.

Met Hope ging het perfect in haar nieuwe huis, haar gehemelte was goed genezen, met alleen nog een klein stukje open in het achterste zachte deel en dat was even afwachten hoe dat zou gaan. Ze is dikke maatjes met vriendje Gizmo die al bij Ans woonde en groeit al uit tot een echte schapendoes. Door de kleine opening in het achterste gehemelte kreeg ze toch wat voedsel in d`r neusje steeds met een ontsteking tot gevolg en bij controle is besloten ook dat deel nog dicht te maken.

Hope werd voor de laatste keer geopereerd, haar gehemelte is nu dicht en niets staat een gezond en lang leven meer in de weg. Een paar dagen voor haar tweede operatie heb ik haar voor de eerste keer weer gezien en dat was zo ontroerend. Ze drukte zich tegen me aan en ging uit d`r dak bij het zien van haar mams en d`r semi-moeders de witjes en vice verca.

Hope woog met 4 maanden oud ruim 4 kilo, is wat kleiner dan een ‘normale’does, maar in de loop van de tijd ging dat nog wel bij trekken. Ze is nog net zo pittig, laat zich het kaas niet van het brood eten en is een doerak, maar dat is ook meteen wat haar in leven heeft gehouden. Haar wil om te overleven, puur op karakter.

Het waren 10 hele heftige/emotionele weken en ik weet niet of ik het nog een keer zou doen, maar het was het zo waard. Hope was het waard om voor te vechten en om te blijven leven. En ze heeft me een hoop geleerd, over mezelf maar ik heb ook op medisch gebied een hoop geleerd; sondevoeding geven, prikken, beademen, enz.

Voorlopig hier geen nestjes met doezen meer helaas, want met Faith durfde ik het risico niet meer te nemen en zij is gesterriliseerd en mijn andere dames zijn te oud. Maar ik ga wel door met fokken met mijn witte herders en wie weet komt er ooit wel weer een does.

Bij deze wil ik Sonja en Astrid mega bedanken. As die om 5 uur ‘s morgens naar me toe kwam rijden vanuit Zoeterwoude om me bij te staan tijdens de keizersnede en Son die de 10 weken erna er altijd was

En natuurlijk Marina en Jur; ze zijn reueneigenaren die mega betrokken zijn bij hun nakomelingen en ik heb alle mogelijke steun gehad en dan niet te vergeten alle cadeaus voor mij en vooral natuurlijk voor Hope! En iedereen op het doezenforum die mee heeft geleefd!

Thanks ook namens Hope.

Ruim een jaar later nog één keer een update van Hope.

Ze heeft nog een derde operatie moeten ondergaan, omdat toch nog een stukje gehemelte was open gegaan aan de voorkant. Dat is gesloten met een stukje weefsel uit haar wang. Een klein stukje achterin is nog open, maar dat kan verder geen kwaad. Ze is een gezonde levenslustige schapendoes die wat klein is gebleven, maar dat deert haar verder niet, ze heeft praatjes voor 10!


Lieve Hope, heb een goed leven!

Groetjes Conny


Hennwood Labradors : http://members.tripod.com/hennwood/id88.htm   

Kliniek van Maarten Kappen : http://www.dierenkliniekeersel.nl/index.php?option=com_content&task=view&id=54&Itemid=58