Faith*

Erasta’s Faith For the Joy of Life


Ik geloof sterk dat mensen en dieren om een bepaalde reden in je leven komen en bij Faith was dat gevoel er al toen ze nog niet eens geboren was. De reu die ik voor haar moeder Sifra d’r laatste nest op het oog had wilde niet dekken en toen moesten we in 2 dagen tijd op zoek naar een andere reu. Ondertussen was op weg naar de dekking met de 1e reu Rasta erg ziek geworden en na onderzoek bij een DA bleek haar hart zo slecht te zijn dat ze niet lang meer te leven had. Ze kreeg medicijnen zodat we het die week konden redden, ivm de dekking van Sifra. Het werd nu nog belangrijker voor me dat die zou gaan lukken, zodat er iets was om naar uit te kijken, na het overlijden van Rasta. Voor de 2e reu moesten we naar Zeeland en dat klikte meteen en hadden een geslaagde dekking. Maar het was zo dubbel een doodzieke oma thuis en een achterkleinkind in de maak. 2 dagen na de dekking is Rasta thuis ingeslapen omring door haar roedel.


De geboorte van dat nest was daarom alleen al bijzonder en alle pups zijn naar Rasta vernoemd en kregen op de stamboom haar stamboomnaam Erasta’s mee zodat dat nooit verloren zou gaan.
Vanaf dat ze haar oogjes open deed en Faith me zag was het voor haar al duidelijk: zij koos mij en heeft me dat op alle mogelijke manieren duidelijk gemaakt. Ik heb wel eens getwijfeld over welk teefje ik zou houden en welke dame foktechnisch gezien het beste in elkaar zat, maar iedere keer als ik neigde naar een ander teefje kroop Faith bij me op schoot of keek me strak aan en die ogen zeiden Nee! mij moet je hebben, ik hoor bij jou en jij bij mij. En natuurlijk luister ik daar naar dus Faith bleef bij ons.
Zij en ik zijn 2 zielen en 1 gedachten en soms bijna 1 ziel. Ik heb bij haar geen woorden nodig, ze pikt mijn gedachten en gevoelens feilloos op. Nadeel van onze hechte band is dat ze heel erg moeilijk zonder me kan en als ze eens bij iemand logeert als ik weg moet, dan kan ze niet los, omdat ze dan naar me op zoek gaat.
We zijn ooit begonnen met behendigheid, maar daar werd ze gegrepen door een groenendaler en erna was ze alle vertrouwen kwijt en was de snelheid eruit en zijn we gestopt.
Faith was wat klein, maar werd toch goed gekeurd voor de fok en we vonden een prachtige reu voor haar. Faith werd zwanger en had een goede dracht, ze was niet heel erg dik, maar er zat leven in dus in ieder geval 1 pup. Uiteindelijk werd er ook 1 pup geboren al was dat via een keizersnede en hoe dat allemaal ging kun je lezen in het verhaal van Hope.

Faith heeft zo goed als het kon voor Hope gezorgd, samen met mij en de witte moeders en afscheid nemen van Hope is denk ik het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Het is goed zo nu, maar als ik het over kon doen, dan zouden Faith en Hope nu nog samen zijn. Maar ook hier; alles heeft een reden en Hope kwam en overleefde om een ander gelukkig te maken. En wij hebben vooral heel veel van haar geleerd, ze was de baby die ik nooit gehad heb en ze heeft me door de zware tijd van mijn moeders ziekte en overlijden geholpen.
Faith vindt het vooral belangrijk dat ze bij mij is en heeft haar dochter wel even gemist,maar zolang ik er ben, is zij gelukkig.
Haar naam heb ik gekozen vanwege de betekenis: vertrouwen en omdat het een prachtig nummer van Kane is met daarin de mooie zin: Hey Faith….it`s all i ask of you!
Ik hoop dat ze minstens 20 wordt, want zij en ik hebben iets heel bijzonders samen.
Na de keizersnede heb ik Faith laten steriliseren, ik wilde niet haar leven nogmaals in de waagschaal stellen, daarvoor is ze me veel te dierbaar.
Met Faith en Hope kwam er dus een voorlopig einde aan mijn lijn met schapendoezen en ben ik me gaan richten op de witte herders.
Misschien komt er ooit nog es een doesje bij waarmee ik verder kan, maar voor nu is dat niet aan de orde, maar ik zeg nooit, nooit!

15 mei: faith vredig ingeslapen

Vandaag heb ik tot mijn grote verdriet afscheid moeten nemen van mijn laatste schapendoes faith. mijn trouwe zwarte maatje. Ze leed al 2 jaar aan dementie en dat bracht enorm veel onrust met zich mee. Heel veel geprobeerd maar uiteindelijk hielp er niets meer en was de kwaliteit van leven niet meer faith waardig. Ze is heel vredig ingeslapen.ze was in slaap door de laatste strandwandeling en extra medicatie en heeft zelfs van de eerste prik helemaal niets gemerkt. Ze is begraven vlak naast haar moeder sifra in de tuin en ik mis haar nu al enorm.

Erasta`s faith for the joy of life: 23/3/2004- 15/5/2018

En toen was er een oorverdovende stilte,maar ik voel je nog in iedere vezel van mijn lijf en ziel.
Jij en ik waren zo met elkaar verbonden,14 jaar lang, en in het laatste jaar ook letterlijk,omdat je niet meer los kon lopen en je werd alleen rustig als ik vlak bij je was.
Dat was af en toe best een opgave,maar alles voor mijn zielsmeisje.
Ik had ooit met je afgesproken dat je minstens 20 zou worden en je lichaam had nog wel even door gekund, maar je hoofd takelde steeds verder af door de dementie.
Als je niet bij me lag,kon je uren rondjes lopen en soms hielp er niets om je rustig te krijgen.
Alles wat er op regulier en alternatief gebied te verzinnen was hebben we geprobeerd,maar alles hielp aar kort of niet. Uiteindelijk hielp de alprozalam het beste,maar daar was steeds meer van nodig om je rust en slaap te geven.
Wanhopig werd ik ervan,omdat ik het zo moeilijk vond je steeds verder kwijt te raken.Grenzen zoeken en weer verleggen,want soms was ik al wel zo ver om jou los te laten,maar jij nog niet.
Tot je ook overdag je rust niet meer kreeg,je meer onzindelijk werd en je mee liep omdat je ging waar ik ging,maar het werd wel steeds zwaarder.
En dan komt toch ineens onverwachts dat moment dat ik voelde dat ook jij vond dat het genoeg was geweest,dat je bereid was om los te laten.
Die laatste dagen kreeg je wat meer rust en waren bijzonder door de korte maar intense contact momenten.
Ik was zo bang dat jouw laatste dag en overgang een strijd zou worden,maar je sliep en hebt er nauwelijks iets van gemerkt.
Omringd door alle dieren en lieve vriendinnen hebben we je naar de regenboogbrug gebracht,waar je uitgebreid de tijd voor nam.
Je leerde ons om stil te staan en rust te nemen en in het moment te zijn,met elkaar.
Je ging toen jij vond dat het tijd was.
Het is goed lieve vriendin,mijn zielsmaatje, de laatste van mijn schapendoezen,vernoemd naar je overgrootmoeder rasta,waar het allemaal mee begon: for the joy of life!
De leegte is enorm,het gemis groot,maar we hebben je een mooi plekje gegeven vlak naast je moeder sifra in de tuin.
Je zal voor altijd met mij verbonden zijn.
Dank je wel voor 14 trouwe jaren mijn lieve faith…Until we meet again…..